We komen uit een tijd dat onze vertegenwoordigers of onze bazen voor ons besloten. Had de voorman van de katholieken, de vakbond of de protestanten gesproken, dan namen we aan dat het goed was. En als we bij een gemeente aan het loket kwamen waren we blij met wat we konden krijgen en keken we vooral of iedereen wel hetzelfde kreeg. Die tijd van volgzaamheid is voorbij. We gaan meer zelf doen. Dat vraagt nog wat oefenen.
Niet meer hiërarchisch besluiten vraagt van de overheid een enorme omschakeling. Vroeger hechtten we vooral veel waarde aan gelijk besluiten en de baas alles laten doen. We zijn er achter gekomen dat dat gewoon onhandig is. Want als gelijkheid overal voorop staat blijken ongelijke gevallen gelijk behandeld te worden. Er komen dan protocollen en bij alles wat fout gaat komen er nieuwe regels bij. Tot de protocol-boeken zo dik zijn dat niemand ze gebruikt of zelfs leest. Tot we tot de conclusie komen dat de ambtenaren niet alles door de politiek kunnen laten besluiten en meer zelf moeten besluiten. Samen met ons.
Het vraagt ook wat van ons. We moeten ook luisteren. De roep om een sterke man die het oplost en terugkeer naar de jaren vijftig is puur nostalgie en gaat ons niet helpen. We moeten zelf beter leren besluiten en ambtenaren moeten leren ons beter te betrekken en te zoeken wat mogelijk is. Dat kan best. Op school kun je leren samen te besluiten en zelf te besluiten het gebeurt ook al. Het is verrassend hoe goed we kunnen vergaderen zonder op de vuist te gaan. Al doende leren we.
Hier het oorspronkelijke artikel